Door Samen naar School is mijn zoon uit zijn isolement
Emir (9) heeft autisme en een verstandelijke beperking. Hij heeft op verschillende scholen gezeten, zowel in het regulier als in het speciaal onderwijs. Maar telkens werd hij ‘weggestuurd’ omdat de scholen de zorg en het onderwijs die hij nodig had niet konden bieden. Gelukkig kon Emir terecht in een Samen naar School klas, op steenworp afstand van zijn huis. Sinds hij naar weer naar school gaat, lijkt hij weer gelukkig.
Emir kon niet naar school
Voordat Emir naar de Samen naar School klas ging, zat hij bijna een jaar thuis. “Hij paste niet binnen de setting van het onderwijs. Maar op het medisch kinderdagverblijf paste hij ook niet, want Emir is fysiek goed ontwikkeld en hartstikke mobiel”, vertelt zijn moeder Sultan. Sultan zag haar zoon in de periode dat hij thuiszat steeds ongelukkiger worden. “Hij had geen dagritme meer, was doodmoe, had donkere kringen onder zijn ogen. Hij maakte geen enkel contact meer en zat in een isolement.
"Het was iedere dag letterlijk overleven"
Emir kan niet praten en we wisten niet wat me met hem aan moesten. Het is verschrikkelijk als je als moeder niet weet wat je kind wilt, hem niet begrijpt.” Sultan vertelt dat de dagen lang duurden. Ze moest Emir constant bezig houden en verzorgen. Ging ze met hem naar de speeltuin voor wat afleiding, dan werd hij daar boos en ging hij schreeuwen en zichzelf slaan. “Teveel prikkels”, vertelt Sultan. Maar ook thuis, waar Emirs ouders hem zoveel mogelijk rust en structuur gaven, was Emir onrustig. “Invulling geven aan een dag was zo moeilijk. We zaten in een vicieuze cirkel waar we niet uitkwamen. Het was iedere dag letterlijk overleven. Ik was zelf ook de hele dag onrustig omdat ik mijn kind niet kon bieden wat hij nodig had.”
Aandacht inleveren
Niet alleen voor Emir en zijn ouders was de periode van dag-in-dag-uit thuiszitten zwaar. Ook Emirs broer Kaan (12) en zusje Aylin (5) leden eronder. Zij moesten flink aan aandacht inleveren. Sultan: “Iedere minuut van de dag moest ik Emir vermaken en verzorgen, we kwamen daardoor tijd en ruimte te kort voor onze andere kinderen en onszelf. Dan was ik weer rondjes aan het rijden met Emir en dan kon ik niet naar Kaan z’n voetbaltraining kijken. Of als Aylin wilde spelen met mij en Emir zat net in een boos moment, dan had ik geen tijd voor haar. Ik heb hierdoor veel van mijn andere twee kinderen moeten missen.” Het gezin was flink uit balans en Sultan vertelt dat ze veel angsten had. “Ik wist niet meer hoe het verder moest en ik was bang. De donkerste gedachte die ik had was dat ik mijn zoon misschien wel kwijt zou raken, dat hij niet meer bij ons zou kunnen blijven wonen.”
"De donkerste gedachte die ik had was dat ik mijn zoon misschien wel kwijt zou raken"
Contact met andere kinderen
Sultan besloot in actie te komen. “Via via hoorde ik over Samen naar School klassen: aangepaste klassen in een reguliere basisschool. Ik dacht: dat wil ik voor Emir! Ik ben me in Samen naar School gaan verdiepen en heb Stichting het Gehandicapte Kind benaderd. Zo is het balletje gaan rollen.” Over de locatie van de klas hoefde Sultan niet lang na te denken. Dat moest in de school zijn waar Kaan en Aylin iedere dag naar toe gaan. Een lange weg volgde met veel uitzoeken, regelen, subsidieaanvragen en vooral doorzetten. In het najaar van 2021 ging de klas open.
Sinds Emir weer naar school gaat, is hij blijer, hij lacht weer. Het contact met andere kinderen maakt hem vrolijk. Sultan: “Emir vindt het heerlijk om met zijn handen in het zand te zitten. Als hij samen met zijn klasgenootjes in de zandbak zit, zie ik dat hij geniet. Maar ook de activiteiten met de leerlingen uit de andere klassen geven hem energie en uitdaging. Iedere week komen er een paar kinderen uit de bovenbouw voorlezen, puzzelen of een andere activiteit doen. Alle kinderen vinden dit fijn!” Naast dat Emir beter in zijn vel zit, gaat zijn ontwikkeling ook met sprongen vooruit. “Er is steeds meer communicatie en interactie. Als ik hem vraag zijn schoenen te pakken, dan doet hij dat.” Er is Sultan altijd gezegd dat Emir nooit zou kunnen fietsen, maar Emir bewees het tegendeel. “Met veel geduld en de juiste begeleiding, fietst Emir nu! Je moet zijn gezicht eens zien als hij na school samen met zijn zusje en buurjongen naar huis fietst. Zo trots als een pauw!”
"Iedere ochtend als ik wakker word, denk ik ‘het is een droom’ - Emir gaat naar dezelfde school als Aylin en Kaan."
Veilige plek en toekomstperspectief
Sinds Emir, net als andere kinderen, vijf dagen per week naar school gaat, is er thuis weer meer rust en balans. Sultan: “We zorgen niet meer alleen voor ons zorgenkind, maar we zorgen nu ook goed voor onszelf. Iedere ochtend als ik wakker word, denk ik ‘het is een droom’. Emir gaat naar dezelfde school als Aylin en Kaan. Hij zit nu op een veilige plek waar hij welkom is en lol heeft, hij ontwikkelt zich. We hebben weer toekomstperspectief.”
Doe je ook mee?
Wil jij ook bijdragen aan deze prachtige projecten voor kinderen met een handicap? Schrijf je dan nu in voor de Mega Wandel Marathon op zaterdag 25 mei 2024.
